آموزش گرامر – جملات شرطی / Conditional Sentences

در زبان انگلیسی راه‌های مختلفی برای ساخت جملات شرطی وجود دارد. از میان ساختارهای ممکن، چهار ساختار رایج به شرطی‌های نوع اول، صفر، دوم و سوم معروفند که در ادامه به بررسی آنها می‌پردازیم.

First Conditionals

شرطی نوع اول

جملات شرطی نوع اول به جملاتی گفته می‌شود که شرط آنها امکان‌پذیر و به واقعیت نزدیک است.

If it rains, I’ll stay at home.

در جملۀ فوق احتمال بارندگی واقعی است یعنی امکان بارندگی وجود دارد.

جملات شرطی از دو بند یا clause تشکیل می‌شوند: if clause و main clause.

if clause: If it rains

main clause: I’ll stay at home

در شرطی نوع اول، در if clause از زمان حال ساده و در main clause از آینده با will استفاده می‌شود.

If I have enough money, I’ll buy some new shoes.

She’ll be late if the train is delayed.

ترتیب بند‌ها مهم نیست و جملات شرطی را می‌توان با هر دو بند آغاز کرد.

If the weather is good, we’ll have a picnic.

We’ll have a picnic if the weather is good.

توجه کنید که اگر جمله با if clause شروع شود، بین دو بند، ویرگول قرار می‌گیرد.

در main clause می توان به‌جای will از افعال مدال دیگر هم استفاده کرد.

If it’s sunny tomorrow, I might go to the beach.

If you come early, you can meet my brother.

Zero Conditional

شرطی نوع صفر

شرطی نوع صفر زمانی به‌کار می‌رود که نتیجه همیشه روی دهد. به‌عنوان مثال، اگر آب به دمای صد درجه برسد، می‌جوشد. این جمله به شرایط خاصی اشاره نمی‌کند و به‌طور کلی درست است. نتیجه “if clause” همیشه “main clause” است.

If water reaches 100 degrees, it always boils.

همان‌طور که از مثال فوق مشخص است، در شرطی نوع صفر هر دو عبارت در زمان حال ساده هستند.

if clause: simple present: If water reaches 100 degrees

main clause: simple present: it always boils

در شرطی نوع صفر، معمولا می‌توانیم بدون تغییر معنی، به‌جای if از when استفاده کنیم.

If people eat too much, they get fat.

If you touch a fire, you get burned.

People die if they don’t eat.

You get water if you mix hydrogen and oxygen.

Snakes bite when they are scared.

When babies are hungry, they cry.

شرطی نوع صفر برای دادن راهنمایی و دستور‌العمل نیز به‌کار می‌رود. برای این منظور، در main clause از جملۀ امری استفاده می‌کنیم.

If Bill phones, tell him to meet me at the cinema.

Ask Pete if you’re not sure what to do.

If you want to come, call me before 5:00.

Second Conditionals

شرطی نوع دوم

جملات شرطی نوع دوم به جملاتی گفته می‌شود که شرط آنها غیر واقعی و تخیلی است.

If I were you, I would get ready as soon as possible.

در جملۀ فوق شرط غیر ممکن است، یعنی اگر من جای تو بودم، شرط خیالی است.

جملات شرطی از دو بند یا clause تشکیل می‌شوند: if clause و main clause.

if clause: If I were you

main clause: I would get ready as soon as possible

در شرطی نوع دوم، در if clause از زمان گذشته ساده و در main clause از would استفاده می‌شود.

  If we had more money, we would buy that house.

ترتیب بند‌ها مهم نیست و جملات شرطی را می‌توان با هر دو بند آغاز کرد.

She’d be more successful if she worked harder.

If she worked harder, she’d be more successful.

توجه کنید که اگر جمله با if clause شروع شود، بین دو بند، ویرگول قرار می‌گیرد.

اگر در مورد توانایی صحبت می‌کنیم، در main clause می توانیم به‌جای would از could استفاده کنیم.

If I had a car, I could visit my friend.

در جملات شرطی نوع دوم، برای کلیه اشخاص، فعل to be به صورت were به‌کار می‌رود.

If he were more careful, he wouldn’t break everything.

Third Conditionals

شرطی نوع سوم

جملات شرطی نوع سوم برای صحبت از گذشته به‌کار می‌روند. اگر اتفاق A می‌افتاد، منجر به اتفاق B می شد. در واقعیت، نه اتفاق A و نه اتفاق B رخ داده‌اند. از این رو، جملات شرطی نوع سوم اتفاقات نظری و خیالی را شرح می‌دهند.

   If I hadn’t spent all my money, I would’ve bought a computer.

در جملۀ فوق، شرط خلاف آن چیزی است که در واقعیت رخ داده، یعنی شخص تمام پولش را در واقعیت خرج کرده‌است. پس، کامپیوتر نخریده‌است.

جملات شرطی از دو بند یا clause تشکیل می‌شوند: if clause و main clause.

if clause: If I hadn’t spent all my money

main clause: I could’ve bought a computer.

در شرطی نوع  سوم، در if clause از زمان گذشته کامل و در main clause ازhave + past participle  would استفاده می‌شود.

He wouldn’t have missed the bus if he hadn’t overslept.

ترتیب بند‌ها مهم نیست و جملات شرطی را می‌توان با هر دو بند آغاز کرد.

If we had taken a taxi, we wouldn’t have missed the plane.

We wouldn’t have missed the plane if we had taken a taxi.

توجه کنید که اگر جمله با if clause شروع شود، بین دو بند، ویرگول قرار می‌گیرد.