تفاوت‌های لهجه American English و British English

هر بار که صحبت از یادگیری زبان انگلیسی می‌شود یکی از سوالاتی که در این باره مطرح می‌شود این است که تفاوت این دو لهجه در چیست؟ کدام لهجه بهتر است؟ کدامیک آسان‌تر است؟ برای پاسخ به این سوالات ابتدا نیاز است تا تعریف دقیقی از کلمه لهجه داشته باشیم. لهجه در دیکشنری چنین تعریف شده است:روش متمایز تلفظ در یک زبان را لهجه می‌گویند که مخصوص به افراد یک کشور، یک منطقه یا یک گروه خاص از افراد اجتماع می‌گردد. حال سوال این است که چطور زبان انگلیسی که یک زبان واحد است در دو منطقه متفاوت دارای تفاوت‌هایی در spelling و تلفظ کلمات شده است؟

به عنوان یک معلم زبان انگلیسی، خیلی وقت‌ها دانشجوها از من درخواست می‌کنند که تفاوت‌های بین انگلیسی آمریکایی و زبان انگلیسی بریتانیایی را برایشان توضیح دهم. حتی گاهی اوقات، بعضی دانشجوها پا را فراتر می‌گذارند و می‌پرسند که کدام یکی بهتر است؟ تفاوت لهجه بریتیش و آمریکایی از چه چیزی ناشی می‌شود؟ همین ابتدا باید بگویم که:هیچ لهجه‌ای نسبت به دیگری برتری ندارد!

مقایسه لهجه بریتیش و امریکن

حالا با علم به این که این انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتیش در کفه‌ی ترازوی ما یکسان هستند، در ادامه تلاش می‌کنم تا تفاوت‌های بین این دو سبک زبانی رو تا جایی که امکانش هست بیان کنم.

بین این دو سبک زبانی، در شش زمینه تفاوت‌هایی را می‌توانیم ببینم، که عبارت‌اند از:

1. تلفظ
2. املاء
3. لغات
4. به کاربردن برخی حروف اضافه
5. اسامی که بیانگر یک گروه هستند
6. کاربرد برخی موارد گرامری

تفاوت انگلیسی بریتیش و آمریکایی

بخش اول – تلفظ

اولین تفاوت لهجه بریتیش و آمریکایی در مورد تلفظ کلمات است. زمانی که در مورد تلفظ صحبت می‌کنیم، باید اول به این مسئله آگاهی داشته باشیم که حتی تلفظ‌هایی که ما در بین مردم یک کشور مشاهده می‌کنیم متفاوت است.

جالب این است که خود لهجه British نسخه‌های متفاوتی دارد. یکی از این نسخه‌ها سبک cockney است که در گذشته در بین طبقه کارگر در لندن رایج بود. برخی از المان‌های لهجه British مانند تلفظ حروف t و h و یا عدم تلفظ حرف h در ابتدای برخی کلمات از این سبک نشات گرفته است.

نسخه دیگر لهجه British سبک posh است که متعلق به اشراف زادگان و درباریان انگلیس می‌باشد. این سبک لهجه در گذشته فاکتور متمایزکننده افراد سطح بالای جامعه از سایرین بود. نشانه‌های بارز این لهجه تلفظ واجح حرف h در ابتدای کلمات و همچنین تلفظ غیر قابل شنیدار حرف r در برخی کلمات و یا تلفظ طولانی برخی حروف صدادار در کلماتی مثل darling است.

در این قسمت می‌خواهیم به تفاوت‌های این دو لهجه نگاه عمیق‌تری بیاندازیم. تشخیص تفاوت این دو لهجه کار چندان آسانی نیست چون هرکدام از این دو لهجه خود دارای چند نسخه متفاوت هستند. به عنوان مثال در آمریکا لهجه یک فرد اهل تگزاس با لهجه یک فرد اهل نیویورک کاملا فرق دارد و در انگلیس هم لهجه فردی از منچستر با یک فرد اهل لندن عمیقاً تفاوت دارد.

البته نشانه‌هایی هم وجود دارد که می‌توان از روی آنها این لهجه‌ها را تا حدی از یکدیگر تشخیص داد. مثلاً آمریکایی‌ها حرف r را در هر جای کلمه که قرار بگیرد تلفظ می‌کنند اما بریتانیایی‌ها حرف r را فقط در صورتی‌که در ابتدای یک کلمه باشد تلفظ می‌کنند.

همچنین در حوزه spelling و لغت و گرامر هم تفاوت‌هایی بین این دو لهجه وجود دارد که مثال‌هایی از این تفاوت‌ها را در زیر برای شما آورده‌ایم. برای همین در این بخش فقط  به بررسی تفاوت‌هایی که بین زبان انگلیسی آمریکایی استاندارد و زبان انگلیسی بریتیش استاندارد است، صحبت می‌کنیم. ساده‌ترین مکان برای شروع صحبت در مورد تفاوت تلفظ در سبک زبان انگلیسی را می‌توانیم، تلفظ حرف T بدانیم.

در انگلیسی آمریکایی، زمانی که حرف قبل و بعد از T صدادار هستند فقط حروفی که تلفظ می‌شوند، نه حروفی که صامت هستند مثلا در لغت bottle قبل از  t  می‌گوییم “آ” و بعد از t می‌گوییم “اِ” خب در حالی که بعد از  t  همانطوری که مشخص است ما حرف L را داریم حرف T مایل به صدای “د” تلفظ می‌شود.

با کلیک بر روی هر بخش، تفاوت‌ها را بشنوید:

water

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

bottle

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

little

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

daughter

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

یکی دیگر از تفاوت لهجه بریتیش و آمریکایی بین این دو سبک، تلفظ کردن و تلفظ نکردن r است.

در انگلیسی بریتیش زمانی که r بعد از یک حرف صدا دار قرار می‌گیرد، r تلفظ نمی‌شود، برای مثال لغاتی مثل water ،daughter ،burger و brother

water

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

daughter

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

brother

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

burger

تلفظ آمریکایی

تلفظ بریتیش

half

بریتیش

آمریکایی

 

بخش دوم – املاء

خب بریم سراغ املاء و تفاوت‌هایی که در این زمینه بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتیش حاکمه، فقط یادتون باشه، یا کلا بریتیش بنویسید یا امریکن و این دو رو با هم میکس نکنید.

در بریتیش، کلماتی که در انتها به “our” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “or” منتهی می‌شوند.

در بریتیش کلماتی که در انتها به “ise ” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “ize” منهتی می‌شوند.

در بریتیش کلماتی که در انتها به “re” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “er” منهتی می‌شوند.

در بریتیش کلماتی که در انتها به “ence” ختم می‌شوند، در انگلیسی آمریکایی به “ense” منهتی می‌شوند.

در بریتیش اگر بخواهیم به یک فعل “ing”  یا “ed”  اضافه کنیم و آن لغت با حرف “L” به پایان برسد، در صورتی که پیش از L یک حرف صدا دار کوتاه داشته باشیم، قبل از اضافه کردن “ing”  یا “ed” باید یک “L” اضافه کنیم، در حالی که در انگلیسی آمریکایی این گونه نیست.

برخی افعال در حال گذشته خود نیز بین انگلیسی آمریکایی و بریتیش تفاوت‌هایی دارند، برای مثال فعل learn در بریتیش به صورت learned  یا learnt نوشته می‌شود اما در انگلیسی آمریکایی فقط learned‌، یا فعل dream در بریتیش به صورت dreamed یا  dreamt نوشته می‌شود اما در انگلیسی آمریکایی فقط به‌صورت dreamed آورده می‌شود.

بخش سوم – لغات

لغات بسیاری در زبان انگلیسی آمریکایی و بریتیش مشترک هستند اما به همین اندازه لغاتی داریم که در بین دو سبک زبانی یاد شده متفاوت هستند.

در جدول زیر تعداد محدودی از این لغات درج  شده است اما شما می‌توانید با مراجعه به صفحه اینستاگرام سفیر ما به صورت مرتبط و روزانه با کلمات جدید آشنا شوید و معادل آنها را در سبک دیگر ببینید.

بخش چهارم – حروف اضافه

البته خود انگلیسی زبان‌ها هم ممکن است متوجه معنای یک لغت نشوند، در این حالت با توجه به جمله‌ای که بیان شده معنی را درک می‌کنند، یا به صورت مستقیم سوال می‌کنند و گاهی هم مجبور می‌شوند که از دیکشنری یا اینترنت کمک بگیرند.

در جدول زیر برخی از مهم‌ترین تفاوت‌های کاربردی حروف اضافه در بین دو سبک زبانی مورد بحث، آورده شده است.

 

بخش پنجم – اسامی گروهی

در زبان انگلیسی به یک گروه از دانشجویان ، class گفته می‌شود، به همین صورت به اعضای یک خانوده Family  و به گروهی از افرادی که در حال بازی فوتبال هستند یک team  می‌گوییم. یا به یک گروه از افراد که در حال نواختن موسیقی به صورت گروهی هستند، band می‌گوییم. این نوع اسامی را اسامی گروهی می‌نامیم، این نوع اسامی از نظر گرامری در انگلیسی بریتیش و انگلیسی آمریکایی به صورت متفاوت بررسی می‌شوند.

در انگلیسی آمریکایی این نوع اسامی به صورت مفرد (singular) در نظر گرفته می‌شوند و همه قوانینی که برای اسامی مفرد استفاده می‌شود در مورد این نوع اسامی نیز صادق است یعنی می‌گوییم:

و  نمی‌گوییم که:

اما در انگلیسی بریتیش، این نوع اسامی به صورت مفرد (singular) و جمع (plural) در نظر گرفته می‌شوند، اما نوع استفاده از آنان متفاوت است. برای مثال در انگلیسی بریتیش ما می‌گوییم:

در اینجا منظور این است که تیم در کل بازی خوبی ارائه می‌دهد ولی اگر بگوییم:

منظور این است که همه اعضای تیم بازی خوبی ارائه می‌دهند، در حالت اول ممکن است دروازبان تیم عملکرد قابل قبولی ارائه نداده باشد اما در نهایت بازی خوبی دیگر اعضای تیم این مسئله را پوشش داده است.

بخش ششم – کاربرد های گرامری

گرامر زبان انگلیسی چه در سبک بریتیش چه در سبک آمریکایی کاملا مشترک و یکپارچه است اما گاهی اوقات در شرایط یکسان، گرامر متفاوت استفاده می‌شود. یکی از این موارد استفاده از Present perfect  و  simple past  است. برای مثال زمانی که یک اتفاق در گذشته بسیار نزدیک به حال قرار دارد، بریتیش‌ها تمایل به استفاده از Present perfect  دارند اما آمریکایی‌ها از گذشته ساده استفاده می‌کنند،

فرض کنید یک دوست آمریکایی خود و یک دوست انگلستانی خود را برای صرف شام به منزل دعوت کرده‌اید، بعد از صرف غذای اصلی بر اساس فرهنگ ایرانی خود به دوستان خود غذای بیشتری تعارف می‌کنید،

در این زمان دوستان شما با گفتن من به اندازه کافی غذا خوردم، متشکرم، تعارف شما را رد می‌کنند، اما به این صورت که دوست آمریکایی شما می‌گوید:

اما دوست انگلستانی شما می‌گوید:

البته این تنها تفاوت استفاده از گرامر در بین این دو سبک زبانی نیست، برای مثال بریتیش‌ها بیشتر از shall استفاده می‌کنند، در حالی که آمریکایی‌ها بجای shall از will یا should  استفاده می‌کنند. در بریتیش ما از شکل منفی need به صورت needn’t استفاده می‌کنیم در حالی که آمریکایی‌ها از don’t need to  بهره می‌برند.

کلام آخر

با وجود تفاوت لهجه بریتیش و آمریکایی ، افراد می‌توانند بدون مشکل با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و لازم نیست که هر جمله خود را برای فرد مقابل توضیح بدهند، در نتیجه سخن من با شما این است که “take it easy” البته اگر تصمیم به شرکت در یک آزمون استاندارد را دارید باید فقط از یک نوع سبک پیروی کنید و در صورت ترکیب کردن (به ویژه در اسپلینگ) با مشکل مواجه می‌شوید.