نشر سفیر

بامداد یکی از روزهای ماه دسامبر، زندانیان را از خواب بیدار کردند و خبر دادند زمان اجرای حکم فرارسیده است. محکومان را با درشکه از خیابان‎‌های شهر گذراندند و به یکی از میدان‎‌های اصلی شهر بردند که اینک فوجی از سربازان و جمع کثیری از اهالی شهر را درخود جا داده بود. جایگاه عظیمی برپا شده بود تا مجرمان را بر فراز آن انگشت‌نمای خلق کنند و مجازات آن‎ها را به گوش همگان برسانند. تیرهای چوبی بزرگی در زمین کاشته بودند تا هر نوبت سه محکوم را در برابر آماج گلوله قرار دهند، و نزدیک آن چند حجم تابوت‎‌وار زیر پارچه‌‎ای به انتظار مهمانان خود لحظه‎‌شماری می‎کردند. جوخۀ شانزده نفرۀ اعدام صف بستند، محکومان که لرزه بر اندام‌شان افتاده بود، آرام‎‌آرام دور میدان را طی کردند تا وقتی که نام‌شان خوانده می‎شود، از سکو بالا روند. به‎زودی بیست‎بار حکم «مرگ با تیرباران» قرائت می‎‌شد. بخش‎‌های دیگر مراسم، که عبارت بود از اعتراف به گناه، خلع درجه، (با شکستن شمشیر مجرمان به‎‌دست فرمانده)، گوش سپردن به موعظه، بوسه بر صلیب و پوشانده شدن با کفنی سفید و کلاه‌‎دار ساعتی طول کشید و بعد سه نفر اول برای اجرای حکم به تیرهای چوبی بسته شدند، طبل‎‌ها به غرش درآمدند، شیپورها جار زدند، و جوخۀ اعدام سینۀ مردان را نشانه گرفت. داستایفسکی یکی از سه قربانی بعدی بود. آن‎گاه (پس از آنکه یکی از محکومان مشاعرش را از دست داد و دچار جنون شد)، صاحب‌‎منصبی سوار با حکمی رسمی به میدان رسید تا با طول‎وتفصیل فراوان عفو محکومین را اعلام کند.