نشر سفیر

اپیکور و هنر خوش‌باشی

واقعاً چه لازم است تا در زندگی خوش باشیم؟ بین‌مان کم نبودند کسانی که مقدار بی‌حسابی وقت و انرژی گذاشتند تا با هم‌وغم چیزهایی را به دست بیاورند که به خیالمان لازم است تا خوب زندگی کنیم. اما چندتایمان یک لحظه دست نگه داشته‌اند که بنشینند فکر کنند چیست که الحق لازم است تا راضی و خشنود باشیم؟ دست کم دو هزار سال پیش بود که اپیکور ، فیلسوف یونانی، یک لحظه دست نگه داشت. نشست و فکر کرد چیست که واقعاً خواهانش هستیم و چه چیز لازم است و چه چیز نیست تا آن خواهش محقق بشود. جوابش به‌ظاهر ساده بود: لذت. لذت، اول و آخر چیزی ا‌ست که واقعاً می‌طلبیم. امروزه معمولاً واژه‌ی «اپیکوری» را با حظی که از غذای خوب می‌بریم و ارضای پرولع امیال جسمانی و خودپرستی در یک ردیف قرار می‌دهیم. اما این‌ها کجا و تصوری که اپیکوریان قدیم از زندگی لذت‌بخش داشتند کجا. دغدغه‌ی اپیکور بیشتر لذت‌های ذهنی بود تا جسمانی، و از بعضی جهات بیشتر دغدغه‌ی پرهیز از رنج داشت تا عقبِ لذت رفتن. تصورش از زندگی ایده‌آلِ آدمی نه به ارضای امیال جسمانی که به رسیدن به حالتی رها از همه‌ی عذاب‌های ذهنی و روانی معطوف بود. خودش اسمش را گذاشته بود آتاراکسیا ، که برگردان تحت‌اللفظی‌اش می‌شود «بی‌غمی»، اما یحتمل ترجمه‌ای که به آن می‌نشیند «آرامش» است. اپیکور گفته درواقع همین آرامش است که همه‌ی ما دنبالش هستیم و ادعا کرده بهترین راه دستیابی به آن را هم می‌داند..